We hebben al jaren niet geappt, als ik op Nieuwjaarsdag een bericht van haar krijg. “Gelukkig nieuwjaar,” lees ik.
We hebben al jaren niet geappt, als ik op Nieuwjaarsdag een bericht van haar krijg. “Gelukkig nieuwjaar,” lees ik. Mét een uitroepteken. Met een glimlach lees ik haar wens en stuur ik haar trots een foto van mijn kleine meid. Na wat berichten over en weer schrijft ze: ‘Ik ben bang dat we elkaar binnenkort weer in het echt gaan zien.’ Nu het jaar bijna ten einde is, zal zij ongetwijfeld denken: ‘Was het maar bij één keer gebleven.”
Dat we al jaren telefonisch geen contact hebben gehad, betekent niet dat we elkaar in die periode niet hebben gezien. Af en toe schrik ik op als er een bestuurster van een lichtblauwe Clio luid toeterend en fanatiek zwaaiend door de straat trekt. Voor haar toenmalige werk komt ze geregeld in Oostvoorne en zodoende kruisen onze wegen zich weleens. Op een zomerse dag heeft ze zelfs eens een hele tijd bij mij in de achtertuin gezeten.
Ze doet mij altijd terugdenken aan mijn beginjaren als uitvaartverzorger. Ik ben nog een frisse twintiger als ik bij haar aan tafel zit vanwege het overlijden van haar man. De man met wie zij nota bene pas twee dagen ervoor in het huwelijk is getreden. Op dat moment is hij al ongeneeslijk ziek, maar het afscheid lijkt op die feestelijke dag nog een stip aan de horizon. Totdat haar man een dag na het huwelijk wordt getroffen door een hersenbloeding en een dag later overlijdt.
De uitvaart maakt veel indruk op mij. De stoet met honderden mensen lopend over de Slinge in Rotterdam-Zuid. Het beeld van haar schoonouders rouwend bij het graf van hun zoon. Een ouder die afscheid neemt van zijn of haar kind: het blijft met afstand het moeilijkste van dit werk. En dat zal ook nooit gaan wennen.
Tijdens ons Nieuwjaarsdaggesprek vertelt ze dat haar schoonvader ongeneeslijk ziek is. Het jaar is nog geen drie weken oud als hij daadwerkelijk overlijdt. Zo zit ik oog in oog met zijn andere zoon en eerdergenoemde schoondochter. Maar vooral ook bij zijn echtgenote, die ik van dichtbij zo heb zien rouwen om het overlijden van haar zoon. “Hoe is het u vergaan sinds de begrafenis,” vraag ik aftastend.
“Ronduit slecht,” vertelt ze, terwijl haar blik zich omdraait naar de foto van haar overleden zoon. De foto herken ik uit duizenden. Het blijkt dat het verdriet haar lichamelijk en geestelijk heeft gesloopt. Van de charmante, innemende dame uit 2009 is niet veel meer over. Ik zal u de inhoud van haar medisch dossier besparen, anders heb ik aan één pagina niet genoeg. Kort samengevat: Alles is veranderd, behalve haar blauwe ogen. Het valt me op dat die blauwe ogen onophoudelijk oogcontact zoeken tijdens het praten, net als vijftien jaar eerder.
Het afscheid vindt plaats op dezelfde locatie als waar wij hun zoon hebben herdacht. Met haar schoondochter als één van de sprekers.
De winter wordt gevolgd door een regenachtige lente. Als in juni de zomer zich steeds nadrukkelijker laat gelden, belt de bestuurster van de luid toeterende Clio opnieuw. Wederom heeft zij mijn hulp nodig. Ditmaal vanwege het plotselinge overlijden van haar stiefvader. Tot overmaat van ramp overlijdt in oktober ook geheel onverwacht haar schoonmoeder, met de blauwe ogen die je zo onophoudelijk aankeken.
Hun Kerst zal heel anders zijn. Het was geen gelukkig jaar. Ik wenste dat ik het kon veranderen, maar dat kan ik niet. Ik kan alleen de wens uitspreken dat ik haar de volgende keer weer toeterend en zwaaiend in de straat zal zien. Als zij lekker is gaan wandelen in het Mildenburgbos of bij De Tenellaplas.
Tot slot: veel sterkte voor iedereen die in 2024 een dierbaar iemand is verloren. Of het uw partner is, uw ouder, uw kind, uw familielid, uw vriend of vriendin of een andere naaste. Het is iets om bij stil te staan als je zelf een nieuw jaar begint en een geliefd iemand achterlaat in het oude jaar.
